Circus Piccolini in Hees

Neen, een circus in Hees was er zelfs volgens de oudste dorpelingen nog nooit geweest.  Daar zorgde Picolini voor op 10 oktober 2008.  En het werd niet zo maar een voorstelling.  Nee hoor, naast de echte Picolini-accrobaten mochten de kinderen van de gemeentelijke basisschool ‘Het Lieve Hese Beestje’allemaal meedoen. Voor velen was het de vervulling van een droom, voor anderen een ontspannende uitdaging… Wekenlang hadden ze er naartoe geleefd en zich voorbereid. Van bij het begin van het schooljaar hing er al een heel speciale circussfeer in de school waaraan niemand kon ontsnappen. De kinderen niet, de directie en leerkrachten niet… maar ook de ouders, grootouders, broers, zusjes en ontelbare anderen niet. Het leerkrachtenteam toverde heel wat creativiteit en inventiviteit uit zijn mouwen en dit onder de voortdurende en deskundige begeleiding van de Picolini-circusfamilie. Met het naderen van de voorstelling stegen uiteraard ook de zenuwen en de spanning.  Noem het maar gezonde stress… want iedereen wilde zijn beste beentje (soms letterlijk) voorzetten. Vrijdag 10 oktober was het dan D-day: een eenmalige voorstelling voor zowat 500 enthousiaste belangstellenden. Ja, daags voordien werd al een ‘generale repetitie’ gehouden voor de schoolgaande jeugd uit de aangrenzende dorpen, maar vrijdag moest het écht gebeuren voor het grote publiek. Het werd een grandioos succes. Zonder meer. Wellicht hadden de mama’s, papa’s, oma’s, opa’s, ooms en tantes… vooraf meer zenuwen dan de kinderen zelf. Die waren trouwens allemaal netjes ‘circusachtig’ uitgedost – sommigen hadden zelfs hun shirts en petjes zelf ontworpen. Het werd een voorstelling waarin het ene hoogtepunt het andere opvolgde. De allerkleinsten mochten als kleurrijke clowntjes de spits afbijten.  Kruipen, springen, dansen, zingen…  ze schitterden onvervaard. Vervolgens toonden de koorddansers hun evenwichtskunstjes – met paraplu – op de tonen van ‘I’m singing in the rain…’ De diabolo’s genoten ook heel wat bijval met hun spectaculaire trucjes. Het leek allemaal zo eenvoudig maar was verdorie zo ontzettend moeilijk. Nadien brachten de allerkleinsten een prachtig en tot de verbeelding sprekend dansnummertje op ritmische Afrikaanse muziek. Ook de daaropvolgende ‘flowerstick-act’ van de grotere leerlingen was bijzonder spectaculair en genoot heel wat bijval… Dat levende dieren niet meer mogen optreden in een circus, werd vakkundig omzeild door de acts met pluchen hondjes en beertjes. De kleuters lieten de diertjes allerlei circuskunstjes doen – zelfs paaldansen – en dat tot groot genoegen van een uiterst enthousiast publiek. Heel wat kleur brachten nadien de leerlingen van het eerste en tweede studiejaar met hun felkleurige lintjes, waarmee ze allerlei sierlijke bewegingen en krullen maakten.Vanzelfsprekend mochten de jongleurs niet ontbreken. Het waren de meisjes die met zijden sjaaltjes en ballen toonden hoe techniek en vaardigheid gecombineerd worden en leiden tot een waar spektakel. Dat borden niet alleen dienen om van te eten, bewezen vervolgens een aantal groteren door ze op een stokje te laten draaien en dat als volleerde artiesten, vanuit de onmogelijkste houdingen. Vóór de grote finale brachten tenslotte een aantal kinderen een ontzettend moeilijke evenwichtsoefening op een grote bal en een olieton.  Ze jongleerden erop, lieten diabolo’s tollen, dansten door hoepels… kortom een schitterend maar oh zo moeilijk nummer. Tussendoor lieten Sarah, Dennis en Kimi van Picolini zien waarom zij échte circusartiesten mogen genoemd worden.  Hun evenwichtsacts waren niet alleen steeds adembenemend,  maar soms zelfs erg gevaarlijk. Na precies welgeteld 99 minuten zat de voorstelling erop.  Meerdere kinderen konden toen hun tranen niet meer bedwingen.  Voor sommigen was de ontlading immers ontzettend groot, anderen vonden het echter bijzonder jammer dat het circusverhaal ten einde was.  Ja, Picolini is een initiatief dat voor herhaling vatbaar moet kunnen zijn… bekijk hier enkele foto’s: